کتاب بیست

 

    

نوشتن درست از اولین روزهایى که خودم را به یاد دارم همراهم بود. اصلاً هم نمى توانم بگویم که این مسأله ارثى بوده و خاندانمان همگى دست به قلم بودند. براى اینکه اصولاً معلوم نیست اصل و نصب ام به کجا بازمى گردد. جدم یک کودک سرراهى بود و شاید این اسم فامیل عجیب و غریب از همین مسأله ناشى مى شود، انگار ما از آسمان آمده ایم. چند سال پیش دوست پژوهشگرى در کتابخانه مرکزى واتیکان به لیست بالابلندى از کودکان خیابانى عصر پدربزرگ ام دست یافته بود. کشیش هاى مدرسه کودکان یتیم آنها را کودکان آسمانى نامیده بودند و احتمالاً جد من هم از همان آسمان پایین افتاده بود!
سال ها پیش بعد از نوشتن اولین رمان ام فامیل هاى بسیارى پیدا کردم که آنها هم مثل پدر و پدربزرگ ام بى کس و کار بودند و معتقد بودند که حتماً در خاندان من یکى دو نفر نویسنده بودند و بهتر است که من کندوکاو کنم. بعید هم نیست شاید یکى از همین نویسندگان نامدار ایتالیایى روزى فرزندى ناخواسته را توى جعبه میوه کنار خیابان رها کرده باشند.